Радкі, падказаныя Музай
Таццяна ВЫСКВАРКА
***
І з кожным днём,
Як сонца ўстане,
Замова рвецца напрасткі:
«Мяне няма –
Я ёсць чаканне
Твайго цяпла, тваёй рукі…»
З нявер’я пачарнее неба,
Пакліча іншыя вякі,
Каб напрарочыць мне, як трэба
Дасюль чакаць тваёй рукі…
І Бог адорыць спадзяваннем,
Кранецца подыхам шчакі…
…Мяне няма –
Я ёсць чаканне
Твайго цяпла, тваёй рукі.
***
Мне б дажыць да тваіх вачэй,
Мне б дажыць да тваёй самоты.
Хутка ростань, ды я хутчэй
Дажыву ад усіх употай.
Мне б дажыць да тваёй рукі,
Мне б дажыць да яе палону.
Можа, сонцу свяціць вякі –
Мне хвіліна адна да скону,
Каб табе усё расказаць
На пажарышчах ад адчаю…
Вочы выцвітуць і згараць.
Я жыву – да тваіх дажываю…
***
Патопіць ноч маю самоту,
Сама – счарнее на глыбінях.
І час не зведае палёту,
Калі не ноч, а я ў княгінях.
Мне на правах нямога болю
Ноч аддала сваё адхланне.
…Ты спі. Я ночы не дазволю
Усплыць з глыбіняў да світання.
Мо здолееш у сне забыцца,
Што мы не разам, што ў расстанні?
…Засні, каб ноч магла скарыцца,
Прыняць глыбіні вандраванняў.
***
У сваёй адзінокай журбе
Я спрадвеку сябе дакараю.
Ты прабач, мілы мой: для цябе
Я не выйшла ні станам, ні тварам…
Я ў сваёй адзінокай журбе.
У палёце няспраўджаных сноў
Прашапчу, пракрычу, праспяваю
Не аднойчы, а зноўку, наноў:
«Я табою адным выжываю
У палёце няспраўджаных сноў…»
Ты пачуй, дабяжы, суціш…
Мае вочы гараць мальбою.
Як убачыш іх – закрычыш…
Іх туга закрычыць з табою…
Ты пачуй, дабяжы, суціш…
У сваёй адзінокай журбе
Не заўважу, што ўжо світае.
Гэта дзень абдымае цябе.
…Я ўсё тая ж, мой мілы, тая!..
Я ў сваёй адзінокай журбе…
Анастасія ПАСТЭРНАК
***
Адцвіло. Адышло. Адбалела.
Восень кідае долу лісты.
Парасоны. Кастрычнік. Масты.
Адцвіло. Адышло. Адбалела.
Хтосьці разам. Са мною. Не Ты.
Наша лета, на жаль, спапялела.
Адцвіло. Адышло. Адбалела.
Восень кідае долу лісты…
***
Толькі цяпер мне падаўся чужым
Той, хто чужым быў заўсёды…
Што засталося?– Попел і дым
Спаленых намі мелодый…
Толькі цяпер я адчула палын
Колішніх вуснаў мядовых…
Будзе падман ці маўчанне, калі
Згубіш патрэбныя словы?…
Толькі цяпер…
Гэты боль не зламаць,
Боль, што не ведае межаў…
Што ж, адыходзь…
Я не буду трымаць.
Ты ж мне зусім не належаў…
***
Пакрочыў у восень…
Спыніць?.. Не спыніць?..
Напэўна, не варта… Прабачу…
Гадзінніку восем
Карцела прабіць…
Ды дзень гэты не перайначыць…
Пакрочыў да зорак…
А быў ці не быў?..
Разбілася сэрца.
На часткі…
Агонь мой учора
Кастрычнік стушыў
Дачасна…
***
Заснула лета, абудзіўшы восень,
І знік у небе жураўліны клін.
Паніклі кветкі
сярод ніцых сосен,
І хмары шызыя
сышлі з іх вершалін.
Яны свінцовяцца,
набраклыя ад суму,
І растаюць туманам за ракой.
І толькі клёкат жураўліны тлумны
З сабою возьме летні непакой.
Ізноў стаю сярод кашлатых сосен
І чую песні-скаргі іх вяршынь.
Напэўна,
нездарма прыходзіць восень –
Каб засталося лета у душы…
Ірына БЕЛЬСКАЯ
***
Так поўня ззяла над Дзвіною,
Што працінала плынь да дна.
І я была там не адна –
Там вецер быў яшчэ са мною.
І вецер, быццам бы манах,
Шаптаў малітву над Дзвіною.
Бязвер’е мне было віною.
Я думала, што ўсё – мана:
І месяц гэты над Дзвіною,
І шэпт салодкі давідна,
І тое, што я не адна, –
Пад срэбнай поўняй над вадою…
Лідзія ГАНЧАРОВА
***
Мы не сможем встречаться.
Другие. Не те.
Эта разница в цифрах
и времени ночи –
Но я стану писать тебе письма.
Ты хочешь?
Так читай их
на светлого неба листе.
Я не стану писать о любви,
не ищи.
Нам ладонями даже, увы,
не коснуться:
Ведь когда тебе утром
придется проснуться,
Я еще буду спать
в полуночной тиши.
Напишу тебе облаком
нежного сна
На небесной бумаге
ушедшего лета.
Только, слышишь,
я жду непременно ответа.
Пару слов – хоть о том,
как прекрасна весна.
Даже – пусть ни о чем.
О погоде, мечте.
О заплаканных окнах,
обласканных ветром.
Но ни слова любви!
Ты же помнишь об этом?
Мы не сможем встречаться…
Другие… Не те….
***
Быть дождем и стучаться в окно…
Шаловливым
блуждающим лучиком…
Хоть немного,
быть с ним заодно –
Эпизодом, мгновением, случаем…
Быть с тобою – и где-то, и тут…
Я уже не отвыкну от этого!
Ну, хотя б на один на маршрут
Стать случайным
счастливым билетиком…
Быть в стакане хоть каплей воды
И слезой, так наивно скользящей,
Слабым светом далекой звезды,
Хомячком,
так доверчиво спящим,
Шелестящей осенней листвой
И дымком костерка походного…
Кем угодно– но быть с тобой!
Не стесняя тебя, свободного…
Аксана МІТРОШЧАНКАВА
***
Я спрячусь под твоим крылом.
…Там хорошо, там теплый ветер.
Там беззаботно и светло,
Как не было светло на свете.
Там не бывают облака –
Там пух лебяжий в небе тает.
Там даже не нужны меха –
Твое тепло меня спасает.
И мне там тихо и легко,
И нежность крыльев дарит силу.
И там хмельное молоко
И взгляд, что сильно полюбила.
И мне бы крылья те обнять,
Прижать к груди, поплакать вволю.
И верить, что опять, опять,
Опять узнаю сладость боли.
А мне бы крылья те раскрыть
Хотя б на миг. На миг свободы.
Любить, любить, любить, любить,
Любить… Еще не зная, кто ты…