2023 – Год міру і стварэння

25 кастрычніка 2023 года № 11 (1297)

БУДУЧЫЯ ПЕДАГОГІ – НА ВАРЦЕ ГІСТАРЫЧНАЙ ПАМЯЦІ

Аналізуючы мінулае і разважаючы пра будучыню нашай краіны, Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка неаднаразова падкрэсліваў, што ў пэўнай меры Год міру і стварэння павінен стаць працягам асноўнай ідэі Года гістарычнай памяці. У сёлетнім Пасланні беларускаму народу і Нацыянальнаму сходу Кіраўнік дзяржавы выказаўся пра важнасць патрыятычна-выхаваўчага напрамку ў рабоце з моладдзю: «Людзі павінны ведаць, хто нашыя героі, выхоўваць на іх прыкладах новыя пакаленні беларусаў. Хатынь, Ола, Боркі, Брэсцкая крэпасць і ўсе месцы трагедыі і подзвігу беларускага народа, народаў СССР, адным словам, народа-пераможцы павінны стаць месцам паломніцтва і пакланення. У першую чаргу для нашых дзяцей». Выключную ролю пры вырашэнні пастаўленай задачы адыгрываюць педагогі – людзі, на якіх ускладзена ў тым ліку найважнейшая місія па фарміраванні духоўнага і маральнага вобліку нацыі.

Дасягненню шэрагу адукацыйных і выхаваўчых мэт садзейнічае супрацоўніцтва паміж БДПУ і Дзяржаўным мемарыяльным комплексам «Хатынь» у галіне грамадзянска-патрыятычнага выхавання і духоўнамаральнага развіцця навучэнцаў і студэнцкай моладзі. У яго рамках рэалізуецца сумесны праект «Захоўваем гістарычную памяць у імя будучыні». На працягу верасня–лістапада 2023 г. усе студэнты-першакурснікі нашага ўніверсітэта наведаюць адкрытую пляцоўку рэканструяванага мемарыяльнага комплексу і экспазіцыю новага музея, дзе асвятляецца не толькі лёс Хатыні, але і іншыя трагічныя старонкі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.

«У першы ж тыдзень вучобы мы наведалі мемарыяльны комплекс „Хатынь“, – дзеліцца свежымі ўспамінамі пра паездку Аляксандр Шыдлоўскі, студэнт 1-га курса гістарычнага факультэта. – Мне ўжо неаднойчы даводзілася бываць тут з бацькамі, але чарговая экскурсіясакавіка – у дзень 80-й гадавіны трагічнага дня ў гісторыі Хатыні. Музей напоўнены мноствам памятных экспанатаў, а таксама запомнілася. Пасля рэстаўрацыі многае змянілася. Асабліва ўражвае новы музей, які адчыніў свае дзверы 22 сакавіка – у дзень 80-й гадавіны трагічнага дня ў гісторыі Хатыні. Музей напоўнены мноствам памятных экспанатаў, а выкарыстанне сучасных інтэрактыўных тэхналогій дазваляе наведвальнікам максімальна рэалістычна ўявіць страшныя падзеі мінулага. Падчас экскурсіі нам расказвалі пра генацыд беларускага народа, і ў дадатак да новай інфармацыі ў маёй памяці выкарыстанне сучасных інтэрактыўных тэхналогій дазваляе наведвальнікам максімальна рэалістычна ўявіць страшныя падзеі мінулага. Падчас экскурсіі нам расказвалі пра генацыд беларускага народа, і ў дадатак да новай інфармацыі ў маёй памяці ўсплывалі жахлівыя факты, якія я ведаў пра лёс нашай краіны ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Ёсць слушнае выслоўе пра тое, што гісторыя – самы лепшы настаўнік, у якога часам самыя дрэнныя вучні. На маю думку, каб людзі шанавалі памяць аб сваім мінулым і не паўтаралі яго памылак, якраз і патрэбны такія экскурсіі. Яны ўзмацняюць патрыятычныя пачуцці, спрыяюць выхаванню ў маладога пакалення павагі да сваёй гісторыі і яе ўдумліваму асэнсаванню для захавання міру.Тым, каму пакуль не давялося пабываць у „Хатыні“, абавязкова раю выправіць гэта».

Адметна, што ў Дзяржаўным мемарыяльным комплексе танкаўцаў ведаюць не толькі ў ролі наведвальнікаў. У адпаведнасці з дагаворам аб супрацоўніцтве паміж БДПУ і ДМК «Хатынь» з ліку студэнтаў гістарычнага факультэта БДПУ былі сфарміраваны сэрвісныя атрады, удзельнікі якіх з ліпеня па жнівень ажыццяўлялі экскурсаводчую дзейнасць у мемарыяле. Супрацоўнікі комплексу гасцінна прынялі будучых педагогаў, паведамілі ім тонкасці сваёй работы, пазнаёмілі з неабходнымі матэрыяламі і пасля здадзенага іспыту даверылі праводзіць экскурсіі самастойна. За плённае супрацоўніцтва студэнты БДПУ былі ўзнагароджаны памятнымі значкамі, якія ім уручыў дырэктар мемарыяльнага комплексу «Хатынь» А.Г. Зельскі.

Пра незабыўны і каштоўны досвед працы ў ролі байца сэрвіснага атрада «Памяць» расказала Настасся Скрундзік: «Як толькі нам паведамілі пра старт праекта „Захоўваем гістарычную памяць у імя будучага“, я была вельмі рада і ўзрушана. Першыя дні моцна хвалявалася, але цяпер успамінаю пра гэта з усмешкай. Я займала пасаду музейнага наглядчыка і за месяц працы пазнаёмілася з усімі напрамкамі дзейнасці мемарыяла: праца з дакументамі, падтрыманне парадку, фарміраванне экскурсійных груп, падбор матэрыялаў з улікам узросту наведвальнікаў… Паступова набыла неабходныя тэарэтычныя і практычныя веды, здала іспыт супрацоўнікам комплексу і правяла больш за сорак экскурсій для розных узроставых груп (а адну нават для сваіх родных). Калектыў комплексу вельмі добразычлівы і згуртаваны, усе супрацоўнікі былі адкрытыя і гатовыя дапамагчы. Гэта стварала прыемную атмасферу, я адчувала сябе часткай каманды і заўсёды магла спадзявацца на падтрымку. І цяпер, калі прыязджаю ўжо са студэнтамі нашага ўніверсітэта, калектыў сустракае радаснай усмешкай, цёплымі абдымкамі, прыемнымі словамі. Так, лета скончылася, а рэалізацыя праекта працягваецца, і я ўдасканальваю прафесійныя навыкі, набытыя за час працы ў жніўні.

Мы, байцы сэрвіснага атрада, суправаджаем танкаўцаў як падчас руху аўтобуса, праводзячы аглядную экскурсію па Мінску, так і на тэрыторыі „Хатыні“. Тут ужо расказваем непасрэдна пра трагедыю вёсак Беларусі, пра подзвігі нашага народа. За час працы ў атрадзе я набыла для сябе вельмі каштоўны досвед, які спатрэбіцца не толькі ў прафесійнай дзейнасці, але і ў паўсядзённым жыцці. Проста выдатна, што ў студэнтаў БДПУ ёсць магчымасць рэалізоўваць свой патэнцыял, удзельнічаючы ў такіх маштабных праектах».

Гісторыя многіх беларускіх гарадоў і вёсак адметная не толькі трагічнымі, але і гераічнымі падзеямі, часам цесна знітаванымі. Вандроўкі па такіх знакавых мясцінах маюць магутны выхаваўчы патэнцыял. Чарговым пунктам на карце «падарожжаў у гістарычнае мінулае» стала сталіца Брэсцкай вобласці. У рамках праграмы навучальнага курса «Пазнай Беларусь» студэнты факультэта прыродазнаўства БДПУ напрыканцы верасня наведалі горад Брэст і мемарыяльны комплекс «Брэсцкая крэпасць-герой». Паездка прайшла пад кіраўніцтвам намесніка дэкана па выхаваўчай рабоце А.Г. Лапатко і дацэнтаў А.В. Дзеравінскага і К.В Жудрык.

«На тэрыторыі мемарыяльнага комплексу каля Вечнага агню мы ўшанавалі памяць абаронцаў, убачылі сляды вайны, сведкамі якіх засталіся руіны крэпасці, прадметы з раскопак. Мы здзейснілі экскурсію па ўсходняй частцы Цытадэлі, пазнаёміліся са скульптурнай кампазіцыяй „Смага“, Галоўным манументам, Белым палацам, наведалі плошчу Цырыманіялаў, прайшлі праз Холмскія вароты, пазнаёміліся з гісторыяй гэтых памятных мясцін крэпасці, – пералічвае пункты насычанай экскурсійнай праграмы ўдзельнік паездкі, студэнт 3-га курса факультэта прыродазнаўства Сяргей Сямашка. – Моцнае ўражанне пакінуў галоўны ўваход „Зорка“, прарэзаны ў бетонным блоку. Там гучыць песня А.В. Аляксандрава „Свяшчэнная вайна“ і паведамленне Ю.Б. Левітана аб пачатку Вялікай Айчыннай вайны, а таксама даносяцца гукі самалётаў і падаючых бомбаў. Ад гэтага проста кроў стыне ў жылах! Гэта ўнікальнае па сваёй энергетыцы месца, дзе час нібыта спыніўся, увабраўшы ў сябе ўвесь той боль, а разам з тым мужнасць, адвагу, бязмежную любоў да Радзімы людзей, якія абаранялі яе. Для мяне паездка ў гэты мемарыяльны комплекс стала важнай падзеяй, якая дапамагла ўспомніць і аддаць належнае подзвігу абаронцаў крэпасці падчас Вялікай Айчыннай вайны, глыбей пазнаёміцца з гісторыяй гэтага месца, адчуць дух патрыятызму».

Часам, каб папоўніць свае веды пра гісторыю краіны новымі фактамі і на свае вочы ўбачыць сумнавядомыя мясціны, неабавязкова пакідаць сталіцу. Так, студэнты БДПУ наведалі месца масавага пахавання часоў Вялікай Айчыннай у лясным масіве ўрочышча Уручча. Намеснік начальніка ўпраўлення па наглядзе за расследаваннем асабліва важных крымінальных спраў Генеральнай пракуратуры Рэспублікі Беларусь С.П. Шыкунец расказаў студэнтам пра расследаванне фактаў генацыду беларускага народа, азнаёміў з ходам крымінальнай справы і вынікамі пошукавых работ, праведзеных у 2023 г.

Гэта падзея знайшла надзвычай моцны эмацыянальны водгук у Анастасіі Грошавай, студэнткі 2-га курса факультэта прыродазнаўства: «Раней я ніколі не была ў такіх месцах. Убачыўшы масавыя пахаванні салдат і мірных жыхароў, была вельмі ўражана, мяне ахапіў жах, хацелася заплакаць і збегчы. Пракурор расказаў вельмі многа новага. Я чула пра тое, што ўзбуджана крымінальная справа па факце генацыду беларускага народа, але не думала, што можна знайсці так шмат інфармацыі праз столькі часу. Вярнуўшыся дадому, я адразу патэлефанавала маме і пераказала ёй усё, пра што даведалася сама. Яна таксама была ўзрушана ад маіх аповедаў і фотаздымкаў. Гэта быў эмацыянальна цяжкі, але важны і патрэбны дзень, бо памяць пра трагічнае мінулае павінна заставацца не толькі на старонках падручнікаў па гісторыі». Не менш запамінальным паход стаў і для аднагрупніцы Анастасіі – Алесі Даніловіч. «Мой прадзед у дзіцячым узросце быў вывезены ў канцлагер „Азарычы“. Ён бачыў, як фашысты здзекаваліся з людзей, і шмат расказваў мне пра гэта, – падзялілася дзяўчына. – Апынуўшыся ў месцы масавага пахавання, я адчула, нібы сама перанеслася ў тыя жудасныя ваенныя часы. Уявіла, як забівалі мірных людзей, як мамы прыціскалі да грудзей дзяцей, імкнучыся закрыць сваім целам ад смерці… Прыйшло горкае ўсведамленне таго, колькі населеных пунктаў на карце Беларусі захоўваюць такую страшную памяць. Вельмі важна, што пошук людзей, якія загінулі ў гады той вайны, вядзецца і зараз. Лічу, што да ажыццяўлення падобных праектаў па магчымасці трэба прыцягваць моладзь, каб яна ведала сваю гісторыю, дбала пра будучыню і не паўтарала памылак мінулага».

29 верасня 2023 года № 10 (1296)

Чатыры гады таму ў нашай краіне ўпершыню стартаваў рэспубліканскі праект «Беларусь. Моладзь. Натхненне». З таго часу калектыўныя падарожжы актыўнай і неабыякавай да гісторыі і сучаснасці Радзімы моладзі сталі традыцыйнымі. Вось і сёлета «Аўтапоезд #Беларусь. Моладзь. Стварэнне» фінішаваў у сталіцы 21 верасня, у Міжнародны дзень міру. Да праекта далучыліся 80 хлопцаў і дзяўчат ва ўзросце ад 18 да 31 года, якія прадстаўлялі ўсе вобласці Рэспублікі Беларусь і шэраг рэгіёнаў Расійскай Федэрацыі. На працягу 7 дзён яны прымалі ўдзел у дабрачынных, экскурсійных, адукацыйных, спартыўных, культурных і грамадска карысных мерапрыемствах па маршруце Гомель – Слаўгарадскі раён і горад Слаўгарад – Бялынічы – Магілёў – Віцебск – Астравецкі раён і горад Астравец – аграгарадок Гервяты – Ліда – Гродна – Кобрын – Брэст – Стоўбцы – Дзяржынскі раён – Мінск. У выніку маладыя людзі праехалі больш за 3 тысячы кіламетраў па ўсёй рэспубліцы. У ліку вандроўнікаў – студэнтка гістарычнага факультэта БДПУ Ганна ШЧАГЛОВА, якая расказала чытачам «Н» пра маштабнае мерапрыемства больш падрабязна.

ПАДАРОЖЖА АДКРЫЦЦЯЎ, ПАДАРОЖЖА ЯДНАННЯ

– Галоўная мэта праекта – узмацненне ролі моладзі ў дзейнасці па захаванні гістарычнай памяці, гісторыкакультурнай спадчыны і традыцый беларускага народа, падтрымка дабрачынных ініцыятыў, развіццё актыўнай грамадзянскай пазіцыі. Удзельнікі адбіраліся на конкурснай аснове: кожны жадаючы запаўняў анкету, дзе пазначаў свае дасягненні і творчыя здольнасці.

Асабіста для мяне аўтапоезд – гэта магчымасць пазнаёміцца з цікавымі і матываванымі прадстаўнікамі студэнцкай, навуковай, творчай і працоўнай моладзі не толькі нашай краіны, але і Расійскай Федэрацыі, пераняць вопыт. Калі ў першы дзень мы бачылі адзін аднаго ўпершыню, то бліжэй да фіналу праекта многія з нас сталі добрымі прыяцелямі.

Кожны дзень у аўтацягніку пачынаўся ў 6 раніцы і заканчваўся познім вечарам. Насычанасць і разнастайнасць праграмы здзіўлялі. Аднак дакладнае кіраўніцтва і зладжанасць каманды дазволілі выканаць усе пастаўленыя задачы. Так, мы наведалі вядучыя прадпрыемствы краіны і спартыўныя аб’екты, дамы-інтэрнаты для пажылых і дзіцячыя ўстановы, завіталі нават у прытулкі для братоў нашых меншых. А яшчэ – прынялі ўдзел у валанцёрскіх акцыях і дыялогавых пляцоўках.

Найбольш яркія ўспаміны засталіся пасля візітаў у дзіцячыя дамы, дамы састарэлых і інвалідаў. Заўважаючы маральную сілу людзей, якія там жывуць, у чарговы раз пераконваешся: усё ў нашых руках, няма нічога немагчымага, і кожны мае шанц ажыццявіць свае мары.

Мне як студэнтцы гістарычнага факультэта таксама было цікава наведаць і розныя гісторыка-культурныя славутасці нашай краіны. Найбольш ярка запомнілася экскурсія ў адзіную дзеючую ў Беларусі лютэранскую кірху ў Гродне. Там мы не толькі дакрануліся да канфесійнай гісторыі горада, але і паслухалі выкананне на аргане вядомых саўндтрэкаў з «Гары Потэра» і «Піратаў Карыбскага мора».

Удзел у рэспубліканскім праекце «Аўтапоезд #Беларусь. Моладзь. Стварэнне» – гэта вопыт, які я з радасцю і гонарам пранясу праз доўгія гады. З упэўненасцю магу сказаць, што сіла ў адзінстве, нам ёсць што шанаваць і дзеля чаго жыць.

12 мая 2023 года № 6 (1292)

І ТВОРЧАСЦЬ, І ВЕДЫ, І ВОПЫТ

На пляцоўцы выставачнага цэнтра «БелЭкспа» 27–29 красавіка праходзіла XX Рэспубліканская выстаўка навукова-метадычнай літаратуры, педагагічнага вопыту і творчасці навучэнскай моладзі. У цырымоніі яе адкрыцця прынялі ўдзел студэнты і выкладчыкі БДПУ на чале з рэктарам універсітэта А.І. Жуком і першым прарэктарам С.І. Копцевай.

На стэндзе БДПУ акрамя навукова-метадычныхматэрыялаўбыліпрадстаўленыработыдэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, выкананыя студэнтамі і выкладчыкамі alma mater. Таксама праводзіліся майстар-класы («Чароўны свет беларускай лялькі», «Шахматны дэбют», «Мастацтва арыгамі» і інш.), прэзентаваліся грамадзянска-патрыятычны («Зорны паход па месцах баявой і працоўнай славы беларускага народа»), валанцёрскі («Памяць юных сэрцаў») і культурна-адукацыйныя («Праз мастацтва да культуры будучых педагогаў», «Берагіня») праекты. Дзейнічала анлайн-платформа «Бацькоўскі ўніверсітэт». Грамадскія арганізацыі ПА ГА «БРСМ» БДПУ і ППА студэнтаў БДПУ правялі інтэрактыўныя гульні «Гістарычная скарбонка» і «Цяжкасці перакладу».

Адзначым, што студэнты БДПУ – грамадзяне Кітайскай Народнай Рэспублікі і Рэспублікі Туркменістан – таксама прынялі актыўны ўдзел у рабоце выстаўкі. На стэндзе міжнароднага супрацоўніцтва яны дэманстравалі культурныя традыцыі сваіх краін.

У наступныя дні ўвазе наведвальнікаў экспазіцыі БДПУ былі прадстаўлены стэндавыя праекты па грамадзянска-патрыятычным выхаванні студэнцкай моладзі, майстар-класы па робататэхніцы «Канструяванне і праграмаванне робатаў» (фізіка-матэматычны факультэт), па чытанні шрыфтам Брайля «Гадзіна інклюзіўнага асяроддзя» (Інстытут інклюзіўнай адукацыі) і інш. Праводзіліся інтэрактыўная віктарына «Мая краіна – мой горад», арганізаваная факультэтам прыродазнаўства, і інтэрактыўны марафон «Навучаем. Прасоўваем. Дзейнічаем» ад Каардынацыйнага цэнтра «Адукацыя ў інтарэсах устойлівага развіцця». Сапраўдным адкрыццём для наведвальнікаў стала прэзентацыя дзейнасці клуба выпускнікоў педагагічных класаў «ПРОФіль+», якую правёў цэнтр развіцця педагагічнай адукацыі.

Па выніках работы на выстаўцы калектыў БДПУ быў адзначаны 5 дыпломамі першай ступені за:

рэалізацыю культурна-адукацыйнага праекта «Праз мастацтва – да культуры будучага педагога»;
захаванне і папулярызацыю народных традыцый і рамёстваў у рамках дзейнасці студэнцкага тэатра «Адраджэнне Батлейкі»;
грамадзянска-патрыятычнае выхаванне моладзі ў рамках рэалізацыі праекта «Інтэрнацыянальныя зорныя паходы»;
інавацыйныя падыходы па фарміраванні ў моладзі грамадзянскай адказнасці, патрыятызму, нацыянальнай самасвядомасці і сістэмнае прадстаўленне педагагічнага вопыту;
дапамогу ў арганізацыі і правядзенні выстаўкі.

Старшы выкладчык кафедры мастацка-педагагічнай адукацыі Вольга Генадзьеўна Пепік узнагароджана Дыпломам ІІІ ступені за высокі ўзровень падрыхтоўкі праекта «З чаго пачынаецца Радзіма» да Рэспубліканскага конкурсу праектаў і метадычных распрацовак патрыятычнай накіраванасці ўстаноў вышэйшай адукацыі «Панарама паспяховых практык».

5 красавіка 2023 года № 4 (1290)

Дэлегацыя БДПУ на чале з рэктарам універсітэта А.І. Жуком 22 сакавіка прыняла ўдзел у мітынгу-рэквіеме ў мемарыяльным комплексе «Хатынь». Разам з міністрам адукацыі Рэспублікі Беларусь А.І. Іванцом, прадстаўнікамі галіновага міністэрства, устаноў вышэйшай адукацыі краіны студэнты і супрацоўнікі БДПУ ўсклалі жывыя кветкі і ўшанавалі памяць пра загінулых жыхароў вёскі хвілінай маўчання.

Слухаючы хатынскія званы, кожны з прысутных на мітынгурэквіеме адчуваў горыч страты, разумеў, колькі гора выпала на долю нашых людзей, усведамляў, што скульптура Няскоранага чалавека з мёртвым дзіцем на руках – сімвал пакут усяго беларускага народа ў гады Вялікай Айчыннай вайны.

У гэты ж дзень на факультэтах і ў інстытутах БДПУ прайшлі куратарскія гадзіны «Попел Хатыні», прысвечаныя 80-й гадавіне трагедыі. Студэнты разам з выкладчыкамі ўзгадалі гісторыю стварэння мемарыяльнага комплексу, адкрытага на месцы спаленай разам са 149 жыхарамі вёскі, азнаёміліся з фота- і відэаматэрыяламі, а затым далучыліся да Рэспубліканскай мінуты маўчання ў памяць аб ахвярах хатынскай трагедыі.

«Н»-даведка. Хатынь – адзін з 216 населеных пунктаў, знішчаных фашыстамі на тэрыторыі Беларусі разам з мірным насельніцтвам.

20 лютага 2023 года № 2 (1288)

ПРАНЕСЦІ ПАМЯЦЬ І ПАВАГУ ПРАЗ ПАКАЛЕННІ І ВЯКІ

Зорны паход па месцах баявой і працоўнай славы беларускага народа – не проста традыцыя БДПУ, не проста праект, якому хутка споўніцца ажно шэсць дзясяткаў гадоў. Гэта яшчэ і брэнд нашай alma mater, высокая, пачэсная місія, далучыцца да якой лічыць за гонар кожны, каму неабыякавыя гісторыя Беларусі, яе сучаснасць і будучыня. І гэта не толькі нашы суайчыннікі, але і студэнты з Казахстана, Кітая, Расіі, Узбекістана. Зорныя вандроўкі сёлета, як калісьці Вялікая Перамога, аб’ядналі маладых людзей розных краін і нацыянальнасцей. Эмацыянальныя, шчырыя ўражанні пра 58-ы інтэрнацыянальны Зорны паход – ва ўспамінах яго ўдзельнікаў.

Лілія Карафізі, другакурсніца факультэта пачатковай адукацыі:

– Сёлета ў Зорны паход, прысвечаны Году міру і стварэння, атрад «Авангард» накіраваўся разам з курсантамі Інстытута пагранічнай службы Рэспублікі Беларусь. Наш маршрут пралягаў па Акцябрскім раёне Гомельскай вобласці.

У СШ № 2 г. п. Акцябрскі адбылася ўрачыстая сустрэча – з хлебамсоллю і пад гукі духавога аркестра. У гісторыка-краязнаўчым музеі для ўдзельнікаў паходу была арганізавана «Эстафета памяці», падчас якой мы пазнаёміліся з інфармацыяй пра падзеі часоў Вялікай Айчыннай вайны, што адбываліся на тэрыторыі раёна. Хвілінай маўчання ўшанавалі памяць пра тых, хто аддаў сваё жыццё дзеля Вялікай Перамогі. Усклалі кветкі да помніка, які ўстаноўлены там, дзе ў красавіку 1942 г. акупанты спалілі 700 мірных грамадзян. Аддалі даніну павагі героям Вялікай Айчыннай ля манумента Герою СССР Ц.П. Бумажкову, усклалі кветкі да мемарыяла «Радзіма-маці».

На Брацкіх могілках адбыўся мітынг, падчас якога я мела гонар прачытаць верш «Мы – Авангард» вядомага беларускага паэта Віктара Кажуры. У гэтым месцы пахаваны таксама салдаты з Узбекістана, якія ў гады Вялікай Айчыннай вайны змагаліся і аддалі свае жыцці на тэрыторыі Акцябрскага раёна. Сімвалічна, што ва ўрачыстасці прыняла ўдзел студэнтка 3-га курса сумеснага факультэта БДПУ і ТДПУ «Інавацыйная педагогіка» Юлія Паўлава. На радзіму ва Узбекістан дзяўчына прывязе жменьку зямлі з Беларусі, дзе пахаваны яе землякігероі.

У СШ № 1 г. п. Акцябрскі імя А.Р. Салаўя быў арганізаваны дыялог пакаленняў «Прафесія настаўніка: учора, сёння, заўтра», падчас якой мы сустрэліся з ветэранамі працы, настаўнікамі і навучэнцамі педагагічных класаў. Акрамя таго, наведалі адкрытыя ўрокі па рускай мове і літаратурным чытанні ў Акцябрскай раённай гімназіі.

Праграма кожнага дня была насычанай, мы паспявалі ўсюды: і правесці майстар-клас і ўрок мужнасці, і выступіць з канцэртнай праграмай, і наведаць памятныя мясціны. Упэўнена: тое, пра што мы даведаліся ў паходзе, зможам перадаць сваім вучням і тым самым захаваем памяць аб гістарычным мінулым.

Данііл Грыб, старшы сяржант, камандзір 2-га аддзялення 131-й вучэбнай групы Інстытута пагранічнай службы Рэспублікі Беларусь:

– Зорныя паходы – гэта традыцыя, якая прайшла выпрабаванне часам і даказала сваю актуальнасць. Гэта перш за ўсё гісторыя: нашай краіны, беларускага народа, асобных сем’яў і людзей. Гэта ўнікальная магчымасць аддаць даніну павагі абаронцам нашай Радзімы і людзям, якія сваёй працай стварылі суверэнную Беларусь.

Кожнае падарожжа – дакрананне да чагосьці значнага і прыгожага. Мне запомніцца Зорны паход, які мы здзейснілі ў Акцябрскі раён Гомельскай вобласці. У дадзеным праекце я прымаю ўдзел першы раз і вельмі рады, што сёлета стаў часткай такой унікальнай падзеі. У адаптацыі і падрыхтоўцы да мерапрыемства нам дапамагалі цудоўныя дзяўчаты з факультэта пачатковай адукацыі, якія дзяліліся ведамі, зараджалі пазітывам, творчасцю і энергіяй.

Зорны паход – гэта месца развіцця і росту, таму што знаходзішся ў коле актыўных творчых людзей і вучышся ў іх чамусьці новаму. Гэта падтрымка і спагадлівасць. Гэта месца, дзе зведваеш розныя эмоцыі – ад гонару да смутку. Гэта знаёмства з блізкімі па духу людзьмі, тымі, хто з табой на адной хвалі. Зорны паход – гэта маленькае жыццё даўжынёй у тры дні.

Марыя Жываглод, студэнтка Інстытута інклюзіўнай адукацыі:

– Зорныя паходы даюць нам, будучым педагогам, магчымасць наведаць розныя куткі Беларусі, расказаць пра подзвігі герояў вайны і пра alma mater. Упэўнена, што гэта бясцэнны досвед для маёй будучай прафесіі. Таму ў 58-ы Зорны паход у складзе зводнага атрада «Моладзь БДПУ» сёлета я накіравалася ўжо ў другі раз.

Наш атрад складаецца са студэнтаў розных факультэтаў і інстытутаў, таму кожнае новае падарожжа пачынаецца са знаёмства. Пасябраваць атрымліваецца вельмі хутка, бо мы гарым агульнай справай. А за час паходу становімся паўнавартаснай камандай.

У гэтым годзе наш атрад накіраваўся ў горад Жлобін. Найбольшае ўражанне пакінуў мемарыяльны комплекс «Чырвоны бераг», дзе нам расказалі пра дзяцей, якіх фашысты выкарыстоўвалі ў якасці донараў крыві. Мы са слязьмі на вачах слухалі аповед экскурсавода і адчувалі ўвесь жах часоў вайны. Другім месцам, якое нас уразіла, стаў Беларускі металургічны завод. Мы і ўявіць не маглі яго маштабы! Было вельмі пазнавальна.

Самай душэўнай часткай паходу для мяне стаў апошні канцэрт для школьнікаў. Мы выступалі з праграмай, якую рыхтавалі амаль што месяц. І таму выходзілі на сцэну без хвалявання, імкнучыся запомніць кожнае імгненне. Пасля канцэрта ў нас заставалася літаральна пяць хвілін, і мы вырашылі зрабіць памятнае фота ўсяго атрада. Гэта адна з традыцый «Моладзі БДПУ». Дні, праведзеныя з атрадам, назаўжды застануцца ў маім сэрцы.

Зіядзілахон Асадулаеў, чацвёртакурснік сумеснага факультэта БДПУ і ТДПУ «Інавацыйная педагогіка»:

– Упершыню ўдзельнічаў у Зорным паходзе, і, думаю, мне вельмі пашчасціла. Адна з прычын – гэта тое, што ў атрадзе «Полымя душы» мяне прынялі вельмі прыязна. Я пазнаёміўся з неверагодна цікавымі людзьмі і першы раз у жыцці ўбачыў, якой павінна быць сапраўдная каманда і як прыемна ўваходзіць у яе склад. Вельмі ўдзячны кіраўніку атрада і ўсім яго ўдзельнікам. Калі яшчэ выпадзе магчымасць далучыцца да дадзенага праекта, то, несумненна, выберу атрад «Полымя душы», бо гэта калектыў цудоўных і добрых людзей.

Аляксандр Гарох, Дзмітрый Дзеравяга, студэнты факультэта прыродазнаўства:

– Зорны паход – адна з самых важных выхаваўчых падзей навучальнага года. Нам як будучым педагогам ідэя мерапрыемства вельмі блізкая. Наша галоўная задача – захаваць праўду аб падзеях Вялікай Айчыннай, а таксама перадаць будучаму пакаленню веды пра сваё мінулае і гонар за яго.

Сёлета наш атрад «Полымя душы» наведаў Любань. Асабліва запомнілася школа мастацтваў. У гэтай установе адукацыі ёсць усё для рэалізацыі творчага патэнцыялу дзя цей: тэатральныя, харэаграфічныя, мастацкія і музычныя класы. Нам карысна было пазнаёміцца і пагутарыць з педагогамі школы і іх выхаванцамі.

Незабыўнае ўражанне пакінула сустрэча, што адбылася ў гімназіі № 1. Тут дзейнічае клуб «Пошук», удзельнікі якога даследуюць гісто рыю роднага краю. Усю новую інфармацыю, у тым ліку пра знойдзеныя артэфакты, яны адразу змяшчаюць у адмысловым інавацыйным дадатку.

Дзякуй, Любаншчына, за цёплы прыём!

Мікіта Меркушаў, студэнт Новасібірскага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта:

– Паездка ў Беларусь – якраз той выпадак, калі рэальнасць пераўзышла чаканні. Прычым заніжанымі яны зусім не былі, наадварот, мы ўсе меркавалі, што нас чакае вельмі цікавае падарожжа. Аднак тыя эмоцыі і пачуцці, што атрымалі, сталі для нас надзвычай прыемнымі і неспадзяванымі.

Тое, як нас сустрэлі і прынялі сябры з БДПУ, паездкі па славутасцях Мінска і Слуцка, сумесныя выступленні і вечарыны, зносіны – усё гэта прынесла шмат радасці і пазітыву, пакінула прыемныя ўспаміны, жаданне вярнуцца сюды зноў. А яшчэ – застаўся сум ад расстання, які, як мне падаецца, і ёсць самая дакладная прыкмета выдатна праведзенага часу. Бо сумна пакідаць толькі тыя мясціны, дзе было насамрэч добра.

Джоу Чан, трэцякурснік філалагічнага факультэта:

– У гасцінным Слуцку мы не толькі наведвалі мемарыялы і музеі, але і сустракаліся з дзецьмі з асаблівасцямі развіцця. Я спадзяюся, што кожнаму з іх мы здолелі перадаць нашыя клопат і любоў, якіх яны, бясспрэчна, заслугоўваюць.

Кацярына Каласіеўская, чацвёртакурсніца філалагічнага факультэта:

– Гэта быў мой трэці Зорны паход. Ведаеце, кожны раз ён па-свойму адметны. Магчыма, таму, што атрад «Максiмавы нашчадкi» штогод збірае самых таленавітых і шчырых людзей. Гэта сапраўдная сям’я, і я бясконца ўдзячная ўніверсітэту за магчымасць быць яе часткай.